Εκτεταμένη αναζήτηση

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Συλλογικό έργο

Εκδότης Εκδόσεις Καστανιώτη , ISBN 9789600336405

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παιδική ηλικία και δεν είναι λίγοι οι ηλικιωμένοι που αναγνωρίζουν πως ό,τι καλύτερο έζησαν είναι τα χρόνια της ηλικίας αυτής. Συχνά, μάλιστα, μπροστά σε θεαματικά ώριμες καλλιτεχνικές και πολιτικές καριέρες, αισθανόμαστε να τους δημιουργείται μια άλλη προοπτική ή ακόμα και να αθωώνονται οι δημιουργοί τους, μόλις πληροφορούμαστε τα παιδικά τους χρόνια. Με πλοηγό το στίχο του Γιώργου Σαραντάρη "Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια/ όπως από μια χώρα", σκεφτήκαμε πως μια έρευνα με θέμα αποκλειστικά τις αναμνήσεις από την παιδική ηλικία δημιουργών που έχουν ήδη συμπληρώσει το 70ό έτος της ηλικίας τους θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δημιουργοί από το χώρο του πνεύματος, της συγγραφής, του θεάματος και της πολιτικής, που οι αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων, στο σύνολό τους, δεν αποκλείεται να μας επιτρέψουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη νεοελληνική πραγματικότητα. Με την έννοια ότι, καθώς οι αναμνήσεις αυτές απηχούν τις αναμνήσεις ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, η σημερινή ζωή εμφανίζεται υποχείρια των τραυμάτων που δέχτηκαν σε ανύποπτους χρόνους πρωταγωνιστές του ελληνικού προσκηνίου.

Περίληψη

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παιδική ηλικία και δεν είναι λίγοι οι ηλικιωμένοι που αναγνωρίζουν πως ό,τι καλύτερο έζησαν είναι τα χρόνια της ηλικίας αυτής. Συχνά, μάλιστα, μπροστά σε θεαματικά ώριμες καλλιτεχνικές και πολιτικές καριέρες, αισθανόμαστε να τους δημιουργείται μια άλλη προοπτική ή ακόμα και να αθωώνονται οι δημιουργοί τους, μόλις πληροφορούμαστε τα παιδικά τους χρόνια. Με πλοηγό το στίχο του Γιώργου Σαραντάρη "Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια/ όπως από μια χώρα", σκεφτήκαμε πως μια έρευνα με θέμα αποκλειστικά τις αναμνήσεις από την παιδική ηλικία δημιουργών που έχουν ήδη συμπληρώσει το 70ό έτος της ηλικίας τους θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δημιουργοί από το χώρο του πνεύματος, της συγγραφής, του θεάματος και της πολιτικής, που οι αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων, στο σύνολό τους, δεν αποκλείεται να μας επιτρέψουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη νεοελληνική πραγματικότητα. Με την έννοια ότι, καθώς οι αναμνήσεις αυτές απηχούν τις αναμνήσεις ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, η σημερινή ζωή εμφανίζεται υποχείρια των τραυμάτων που δέχτηκαν σε ανύποπτους χρόνους πρωταγωνιστές του ελληνικού προσκηνίου.

Πληροφορίες προϊόντος

  • Συγγραφέας Χατζηαργύρη, Ελένη,Θεοδωράκης, Μίκης,Κακογιάννης, Μιχάλης 1921-2011,Μουρσελάς, Κώστας, 1932-2017,Πεπελάσης, Αδαμάντιος Α. 1922-2017,Κουμανταρέας, Μένης, 1931-2014,Παπανδρέου, Μαργαρίτα,Μουρσετας, Κωστας,Σαμίου, Δόμνα,Καμπανέλλης, Ιάκωβος Σ.,Πλωρίτης, Μάριος 1919-2006,Μητσοτάκης, Κωνσταντίνος Κ., 1918-2017,Διαμαντίδου, Δέσπω,Νικολούδη, Ζουζού,Κούνδουρος, Νίκος,Τέτσης, Παναγιώτης,Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας,Ματσανιώτης, Νικόλαος,Λαζάνης, Γιώργος Ο.,Γλέζος, Μανώλης,Ράλλης, Γεώργιος Ι.,Σπαθάρης, Ευγένιος,Dassin, Jules,Ζέη, Άλκη,Δεσποτόπουλος, Κωνσταντίνος
  • Eκδότης Εκδόσεις Καστανιώτη
  • Επιμελητής Νιάρχος, Θανάσης Θ.
  • Υπεύθυνος Σειράς Νιάρχος, Θανάσης Θ.
  • ISBN 9789600336405
  • Κωδικός Ευριπίδη 010100023364
  • Έτος κυκλοφορίας 2003
  • Σελίδες 252
  • Διαστάσεις 21χ14
  • Βάρος 385 gr

Θεοδωράκης, Μίκης

Συγγραφέας

Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στην Χίο. Από την παιδική του ηλικία είχε πάθος με την μουσική και έγραψε τις πρώτες του συνθέσεις όταν ήταν δεκατριών ετών. Κατά την διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα, συνελήφθη για πρώτη φορά στην Τρίπολη το 1942 από τους Ιταλούς κατακτητές. Τα επόμενα χρόνια συνελήφθη και βασανίστηκε ξανά. Μόλις αφέθηκε ελεύθερος, βγήκε στην παρανομία στην Αθήνα και οργανώθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Δουλεύοντας για την Αντίσταση συγχρόνως παρακολουθούσε μαθήματα στο Ωδείο Αθηνών κοντά στον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την Απελευθέρωση ο Θεοδωράκης έλαβε μέρος στον Εμφύλιο πόλεμο του 1945-1949. Συνελήφθη πολλές φορές. Στις 26 Μαρτίου 1946 κατά την διάρκεια μιας διαδήλωσης χτυπήθηκε τόσο άγρια από την αστυνομία που θεωρήθηκε νεκρός και μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο. Εξορίσθηκε για πρώτη φορά το 1947 στην Ικαρία και το 1948 μεταφέρθηκε στην Μακρόνησο, μια κόλαση που οι άνθρωποι του 20ου αιώνα εγκαθίδρυσαν πάνω στη γη για να εξοντώνουν όσους είχαν διαφορετικές αντιλήψεις. Μετά από φριχτά βασανιστήρια ο Θεοδωράκης είναι ένας από τους λίγους που κατάφεραν να επιζήσουν από αυτήν την κόλαση όμως θα συνεχίσει να υποφέρει δέκα χρόνια αργότερα από τον "πυρετό της Μακρονήσου". Το 1950, μετά από εξετάσεις στο Ωδείο παίρνει το δίπλωμα της αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Στις 5 Μαΐου παρουσιάζεται το έργο του "Ασή-Γωνιά". Το 1953, ο Μίκης παντρεύεται την Μυρτώ Αλτίνογλου και την επόμενη χρονιά παίρνει υποτροφία για σπουδές στο Παρίσι. Ο Μίκης γράφεται στο Ωδείο του Παρισιού με καθηγητές τον Ευγένιο Μπιγκό και τον Ολιβιέ Μεσσιάν. Το 1957 το έργο του "Σουίτα Νο 1 για πιάνο και ορχήστρα" παίρνει χρυσό βραβείο στο φεστιβάλ της Μόσχας. Η "Αντιγόνη" (χορογραφία Τζον Κράνκο στο Κόβεν Γκάρντεν), "Les amants de Teruel" (Μπαλέτο της Λουντμίλα Τσερίνα) και το "Le feu aux poudres" γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στο Παρίσι και το Λονδίνο. Όταν ο Θεοδωράκης πέτυχε την διεθνή αναγνώριση ως νέος κλασσικός συνθέτης, ανακάλυψε την ελληνική λαϊκή μουσική. Συνθέτει τους "Λιποτάκτες" σε στίχους του αδελφού του Γιάννη και τον "Επιτάφιο" σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, έργο με το οποίο θα ξεκινήσει η αναγέννηση της Ελληνικής μουσικής και θα οδηγήσει την πατρίδα του σε μια πολιτιστική επανάσταση τα αποτελέσματα της οποίας υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Η Δεξιά στην Ελλάδα τον θεωρεί έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της. Όταν δολοφονείται ο γιατρός Γρηγόρης Λαμπράκης ("Ζ") ο Θεοδωράκης αναλαμβάνει επικεφαλής της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη που θα αποκτήσει 50.000 μέλη και θα γίνει η πιο μεγάλη πολιτική οργάνωση στην Ελλάδα. Ο Θεοδωράκης εκλέγεται στο Κοινοβούλιο και μαζί με τους "Λαμπράκηδες" ιδρύει πάνω από διακόσια πολιτιστικά κέντρα στην χώρα του. Συνθέτει ακατάπαυστα χρησιμοποιώντας τα ωραιότερα κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας του 19ου και 20ου αιώνα. Το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου και της παρέας του (21 Απριλίου 1967) υποχρεώνει τον Θεοδωράκη να βγει και πάλι στην παρανομία απ' όπου δυο μέρες μετά το πραξικόπημα θα απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση. Συνελήφθη στις 21 Αυγούστου του 1967 και τέθηκε σε κατ' οίκο περιορισμό με την οικογένειά του στο Βραχάτι και αργότερα στη Ζάτουνα ορεινό χωριό της Αρκαδίας (απ' όπου και ο κύκλος συνθέσεων "Αρκαδίες" Ι-ΧI). Στην συνέχεια μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ωρωπού και τελικά εξορίζεται από την Ελλάδα, μετά από πολλά διαβήματα αλληλεγγύης με πρωτοβουλία των Ντιμίτρι Σοστάκοβιτς, Λεονάρντ Μπερστάιν, Άρθουρ Μίλερ, ακόμα και του Χάρη Μπελαφόντα, και πολλών άλλων προσωπικοτήτων από πολλές χώρες. Στις 13 Απριλίου 1970, ο Θεοδωράκης φθάνει στο Παρίσι. Επικεφαλής του "Πατριωτικού Μετώπου" συνεχίζει τον αγώνα του. Γνωρίζεται με τον Νερούντα. Περιοδείες σ' ολόκληρο τον κόσμο και χιλιάδες συναυλίες αφιερωμένες στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τον καθιστούν ζωντανό σύμβολο της αντίστασης ενάντια στην δικτατορία. Θριαμβευτική επιστροφή στην Ελλάδα, στις 24 Ιουλίου 1974. Ο Θεοδωράκης γίνεται εκ νέου στόχος επιθέσεων, αυτή τ

Κακογιάννης, Μιχάλης 1921-2011

Συγγραφέας

Ο Μιχάλης Κακογιάννης (1921-2011) γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου. Σπούδασε νομική, δραματικές τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της "Κυπριακής Ώρας". Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1953 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία "Κυριακάτικο Ξύπνημα", ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η "Στέλλα", το "Κορίτσι με τα μαύρα", το "Τελευταίο ψέμα" η τριλογία του: "Ηλέκτρα", "Τρωάδες" και "Ιφιγένεια" και ο "Ζορμπάς" είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης. Πέρα από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο, σε εγχώριες αλλά και διεθνείς συμπαραγωγές, ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε επίσης σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είχε, επίσης, γράψει και έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, ενώ είχε γράψει και στίχους γνωστών ελληνικών τραγουδιών. Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο "Οι Φίλοι της Αθήνας", εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Pierre Bideau και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών. Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία "Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης" με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο. Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Είχε τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ' (Κύπρος) και το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ). Είχε βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του, για έργο ζωής στα Ιεροσόλυμα, για έργο ζωής από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάιρο. Είχε ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης στη Λεμεσό, στο Montpellier (Γαλλία) και στο Ντάλας (Τέξας, Η.Π.Α.) και είχε αναγορευθεί Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College (Σικάγο, Η.Π.Α.), Επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου καθώς και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έφυγε από τη ζωή στις 25 Ιουλίου 2011, σε ηλικία 90 ετών.

Μουρσελάς, Κώστας, 1932-2017

Συγγραφέας

Ο Κώστας Μουρσελάς (1932-2017) γεννήθηκε στον Πειραιά. Εκεί τελειώνει και το λύκειο. Το 1951, πρωτοετής φοιτητής της Νομικής, συνελήφθη ως πρώην στέλεχος της ΕΠΟΝ και δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο της εποχής (υπόθεση Μπελογιάννη). Για χρόνια σπούδαζε βιολί, που το διέκοψε όταν άρχισε να τον θέλγει το θέατρο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική, αλλά λίγο πριν πάρει την άδεια δικηγόρου εγκατέλειψε τη δικηγορία και το 1959 διορίστηκε ως υπάλληλος στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους όπου εργάστηκε ως το 1969, όταν τον απέλυσε η Χούντα. Έκτοτε αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά -και επαγγελματικά πια- στο γράψιμο. Έργα του παίχτηκαν από θιάσους του Ελεύθερου Θεάτρου, από το Εθνικό Θέατρο, από το Θέατρο Τέχνης, από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, από Δημοτικά Θέατρα, καθώς και από θιάσους του εξωτερικού (Γαλλία, Γερμανία, Κύπρος). Μερικοί τίτλοι γνωστών θεατρικών έργων του είναι: "Ενυδρείο", "Μαχαίρι στο κόκαλο", "Οι φίλοι", "Το αυτί του Αλέξανδρου", "Η κυρία δεν πενθεί", "Επικίνδυνο φορτίο", "Ω! τι κόσμος μπαμπά!", "Το δίκανο", "Ημιτελής συνουσία", κ.ά. Στο πλατύ κοινό έγινε γνωστός από τηλεοπτικές παρουσιάσεις έργων του ("Μικρές αγγελίες", "Σιγά η πατρίδα κοιμάται", "Το ρολόι") και από την περίφημη τηλεοπτική σειρά "Εκείνος και... Εκείνος", με πρωταγωνιστές τους Β. Διαμαντόπουλο και Γ. Μιχαλακόπουλο (130 θεατρικά μονόπρακτα). Το 1990 επανήλθε στην πεζογραφία εκδίδοντας το μυθιστόρημα "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά" (εκδ. "Κέδρος", οριστική έκδοση: "Ελληνικά Γράμματα", 2006, επανέκδοση: "Πατάκης", 2014), που οι πωλήσεις του ξεπέρασαν, συνολικά, τις διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα, μεταφράστηκε στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, τουρκικά και εβραϊκά και μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. Ακολούθησαν διηγήματα, νουβέλες, καθώς και το μυθιστόρημα "Το παιχνίδι των τεσσάρων" (1998) που το συνέγραψε με τους Π. Τατσόπουλο, Γ. Σκούρτη και Α. Σουρούνη. Το 1999 εξέδωσε το μυθιστόρημα "Κλειστόν λόγω μελαγχολίας" (Κέδρος, β' έκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2010), που ξεπέρασε τις σαράντα χιλιάδες αντίτυπα και μεταφράστηκε στα τουρκικά. Τελευταία του βιβλία ήταν η συλλογή διηγημάτων "Ο πόθος καίει τα σωθικά" ("Κέδρος", 2004) και το μυθιστόρημα "Στην άκρη της νύχτας" (Πατάκης, 2011). Έγραψε, ακόμη, αισθητικά δοκίμια, καθώς και πολλές επιφυλλίδες δημοσιευμένες στην εφημερίδα "Τα Νέα", στη στήλη "Κουβεντιάζοντας". Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 15 Ιουλίου 2017, σε ηλικία 85 ετών.

Πεπελάσης, Αδαμάντιος Α. 1922-2017

Συγγραφέας

Ο οικονομολόγος και πανεπιστημιακός Αδαμάντιος Πεπελάσης (Γαστούνη, 1922). Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Λονδίνο (London School of Εconomics) και στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια των ΗΠΑ, του οποίου αναγορεύτηκε και διδάκτορας. Δίδαξε στην οικονομική σχολή του πανεπιστημίου Ντέιβις (Καλιφόρνια), του πολυτεχνείου και του πολιτειακού πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, στο πανεπιστήμιο του Κεντάκι και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Διατέλεσε, επίσης, αναπληρωτής γενικός επιστημονικός διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών (1962-64), υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος (1963), διοικητής της ίδιας τράπεζας αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση (1974) και διοικητής της Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδας. Έφυγε από τη ζωή στις 6 Μαΐου 2017, σε ηλικία 95 ετών.

Κουμανταρέας, Μένης, 1931-2014

Συγγραφέας

Ο Μένης Κουμανταρέας (1931-2014), από τους σημαντικότερους συγγραφείς της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς της ελληνικής πεζογραφίας, γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1949 αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών, χωρίς να ακολουθήσει συστηματικές πανεπιστημιακές σπουδές. Εργάστηκε επί είκοσι χρόνια σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες. Το 1961 άρχισε να συνεργάζεται με το περιοδικό "Ταχυδρόμος", και το 1962 εμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη συλλογή διηγημάτων "Τα μηχανάκια". Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιστασιακή έκδοση "18 Κείμενα" και οδηγήθηκε τρεις φορές σε δίκη βάσει του νόμου "περί ασέμνου δημοσιεύμα-τος" για το έργο του "Το αρμένισμα"- ωστόσο, το 1972 πήρε την υποτροφία DAAD για το Βερολίνο. Μετά το 1982 ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη συγγραφή και τη μετάφραση· μετέφρασε, μεταξύ άλλων, έργα των Λιούις Κάρολ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ουίλιαμ Φώκνερ και Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1967, για το "Αρμένισμα") και δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1976, για τη "Βιοτεχνία υαλικών" και, 2002, για το "Δυο φορές Έλληνας"), καθώς και με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του, το 2008. 'Ηταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τη δεκαετία του 1980 διετέλεσε μέλος του ΔΣ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Βιβλία του μεταφράστηκαν σε δεκατρείς γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, αλβανικά, τουρκικά, ολλανδικά, ρωσικά, εσθονικά, λετονικά, εβραϊκά, και διηγήματά του σε διάφορες άλλες (κινεζικά, τσεχικά, κ.ά.). Το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο του στο εξωτερικό είναι η "Κυρία Κούλα" και ακολουθούν η "Βιοτεχνία υαλικών", το "Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω", "Η φανέλα με το εννιά" και "Ο ωραίος λοχαγός", σύμφωνα με την ιστοσελίδα www.ekebi.gr. Έφυγε από τη ζωή με αδόκητο τρόπο: βρέθηκε δολοφονημένος στο σπίτι του στην Κυψέλη, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου 2014.

Παπανδρέου, Μαργαρίτα

Συγγραφέας

Η Μαργαρίτα Παπανδρέου γεννήθηκε στο Όουκ Παρκ του Ιλλινόις στις 30 Σεπτεμβρίου 1923, η μεγαλύτερη από πέντε αδελφές. Αρχικά σπούδασε δημοσιογραφία και κατόπιν έκανε το μεταπτυχιακό της στη Δημόσια Υγεία στο Πανεπιστήμιο Μιννεσότα, όπου και γνώρισε τον μετέπειτα σύζυγό της Ανδρέα Παπανδρέου. Εκτός από τα επτά χρόνια της εξορίας της κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ζει στην Ελλάδα από το 1961. Διετέλεσε για 8 χρόνια Πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας, μιας πανελλήνιας, ανεξάρτητης φεμινιστικής οργάνωσης. Ως πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών πέτυχε τη βελτίωση του νομικού και κοινωνικού κατεστημένου των Ελληνίδων. Γενικά έλαβε ενεργό μέρος σε γυναικεία θέματα και θέματα ειρήνης. Είναι επίσης συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων.

Σαμίου, Δόμνα

Συγγραφέας

Γεννήθηκε στην Καισαριανή της Αθήνας. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, ζούσαν σε ένα χωριό έξω από τη Σμύρνη, το Μπαϊντίρι. H μητέρα της ήρθε με την καταστροφή στην Ελλάδα, ο πατέρας της τέσσερα χρόνια αργότερα, "γιατί έμεινε αιχμάλωτος εκεί". Από εκεί έχει τα πρώτα ακούσματα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, όπως η ίδια είχε ομολογήσει σε συνέντευξή της. Έτσι μεγαλώνει και αγαπάει το Δημοτικό Τραγούδι. Σε ηλικία 13 ετών έχει την πρώτη διδακτική επαφή με την μουσική. Πηγαίνει στο "Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής", όπου και μαθητεύει κοντά στον δημιουργό του Σίμωνα Καρρά. Εκεί παίρνει τα πρώτα μαθήματα Βυζαντινής μουσικής και της αποκαλύπτονται τα μυστικά του παραδοσιακού τραγουδιού. Παρακολουθεί παράλληλα νυχτερινό Γυμνάσιο. Το 1954 αρχίζει μια μακρά σχέση με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) που τερματίζεται το 1971. Παράλληλα συνεργάζεται με την Ελληνική Τηλεόραση (Ε.Ρ.Τ.) για μια σειρά μουσικών ντοκιμαντέρ με το τίτλο "Μουσικό Οδοιπορικό". Αυτή η προεργασία θα την βοηθήσει να αποκτήσει ένα πλούσιο μουσικό υλικό, που αποδεικνύεται σημαντικό, με απώτερο στόχο την διαφύλαξη της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Το 1971, χρονιά ορόσημο για την μετέπειτα πορεία της, παρουσιάζεται δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο συνερμηνεύοντας παραδοσιακά τραγούδια επί σκηνής. Ήδη όμως το 1960 κυκλοφορούν δίσκοι της σε Ελλάδα, Γαλλία και Σουηδία, που σηματοδοτούν την απήχηση του έργου της στον κυρίως Ελληνισμό και στην Ελληνική Ομογένεια. Αντιστρατευόμενη την εμπορική εκμετάλλευση και εκλαΐκευση της ελληνικής παράδοσης, αρχίζει να παρουσιάζει επί σειρά ετών την όσο πιο αυθεντική εκτέλεσή της. Έτσι κάνει αμέτρητες συναυλίες στις οποίες τραγουδά η ίδια, αλλά και παρουσιάζει αυθεντικούς καλλιτέχνες και δημιουργούς του δημοτικού τραγουδιού. Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 84 ετών στις 10 Μαρτίου 2012.

Καμπανέλλης, Ιάκωβος Σ.

Συγγραφέας

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο γεννήτορας του ελληνικού μεταπολεμικού θεάτρου, όπως έχει χαρακτηριστεί, γεννήθηκε στη Νάξο το 1922. Το 1934, η οικογένειά του μετακόμισε, λόγω οικονομικών προβλημάτων, στην Αθήνα και ο Καμπανέλλης αναγκάστηκε να εργάζεται την ημέρα και να σπουδάζει σε μια νυχτερινή Τεχνική Σχολή. Διψασμένος για γνώση, νοίκιαζε βιβλία από τα παλαιοβιβλιοπωλεία και μέχρι να τελειώσει το γυμνάσιο είχε γνωρίσει όλους τους ευρωπαίους κλασικούς. Το 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Μαουτχάουζεν. Είναι ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες, και επέστρεψε το 1945. Την εμπειρία του αυτή την κατέγραψε στο μοναδικό του πεζογράφημα, "Μαουτχάουζεν" (1963). Όταν γυρίζει στην Αθήνα, εντυπωσιάζεται από μια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης και αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέατρο. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1950 με το έργο "Χορός πάνω στα στάχυα" (Θίασος Λεμού), αλλά γνωστός έγινε με τα επόμενα έργα του, που ανέβηκαν από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και το Εθνικό Θέατρο. Το έργο σταθμός στη σταδιοδρομία του θεωρείται η "Αυλή των θαυμάτων" (1957). Στο επίκεντρο του έργου του βρίσκεται ο προβληματισμός για τα κοινωνικά δρώμενα και τον αντίκτυπο που έχουν στη ζωή των ανθρώπων και, κυρίως, η σχέση της ταραγμένης νεότερης ελληνικής ιστορίας με τη συγκρότηση της νεοελληνικής ψυχολογίας. Για την προσφορά του στο ελληνικό θέατρο του έχουν απονεμηθεί οι τίτλοι: επίτιμος Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου, επίτιμος Διδάκτωρ της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, επίτιμος Διδάκτωρ της Θεατρολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εξελέγη παμψηφεί τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και έχει τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με την απονομή ανωτάτου παρασήμου. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πολλές χώρες (Αγγλία, Αυστρία, Σουηδία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Σοβιετική Ένωση, Γερμανία). Έργα του που παίχτηκαν είναι: "Χορός πάνω στα στάχυα" - Θίασος Αδ. Λεμού, 1950. "Εβδόμη μέρα δημιουργίας" - Εθνικό Θέατρο, Β΄ Σκηνή, 1955-56. Τα μονόπρακτα "Αυτός και το παντελόνι του" και "Κρυφή ζωή" - Βασ. Διαμαντόπουλος, 1957. "Η αυλή των θαυμάτων" - Θέατρο Τέχνης, 1957-58."Η ηλικία της νύχτας" - Θέατρο Τέχνης, 1958-59. "Ο Γορίλας και η Ορτανσία" - Θίασος Ε. Βεργή, 1959. "Παραμύθι χωρίς όνομα" - Νέο θέατρο Βασ. Διαμαντόπουλου - Μαρ. Αλκαίου, 1959-60. "Γειτονιά των αγγέλων" - Θίασος Καρέζη, 1963-64. "Βίβα Ασπασία" - Θίασος Καρέζη, 1966-67. "Οδυσσέα γύρσε σπίτι" - Θέατρο Τέχνης, 1966-67. "Αποικία των τιμωρημένων" - Πειραματικό Θέατρο Ριάλδη, 1970-71. "Ασπασία" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1971-72. "Το μεγάλο μας τσίρκο" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1973. "Το κουκί και το ρεβύθι" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1974. "Ο εχθρός λαός" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1975. "Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα" - Θέατρο Τέχνης 1976-77. "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού" - Θέατρο Τέχνης 1978-79. "Ο μπαμπάς ο πόλεμος" - Θέατρο Τέχνης, 1981. "Ο αόρατος Θίασος - Εθνικό Θέατρο, 1988. "Ο δρόμος περνά από μέσα" - Πειραματικό θέατρο της Πόλης, Μαριέττας Ριάλδη, 1990. "Ο Δείπνος", τρίπτυχο, Εθνικό Θέατρο, 1993. Πολύ σημαντική είναι επίσης η δουλειά του ως σεναριογράφου, η οποία άσκησε τεράστια επίδραση στους σύγχρονους και τους μεταγενέστερούς του. Έγραψε τα σενάρια σε πολλές ταινίες-σταθμούς του ελληνικού κινηματογράφου ("Στέλλα", του Μ. Κακογιάννη, "Δράκος", του Ν. Κούνδουρου, "Η Αρπαγή της Περσεφόνης", του Γ. Γρηγορίου), ενώ σκηνοθέτησε ο ίδιος, σε δικό του σενάριο, την ταινία "Το κανόνι και το αηδόνι", το 1968. Αξιοσημείωτη είναι και η εξαιρετική του επίδοση στη στιχουργία, αφού το "Παραμύθι χωρίς όνομα" (μουσ. Μάνου Χατζιδάκη), το "Μαουτχάουζεν" (μουσ. Μίκη Θεοδωράκη), το "Μεγάλο μας Τσίρκο" (μουσ. Σταύρου Ξαρχάκου) και άλλα σημαντικά έργα της ελληνικής μουσικής φέρουν την υπογραφή του. Έφυγε από τη ζωή στις 29 Μαρτίου 2011, σε ηλικία 89 ετών, μετά από δίμηνη νοσηλεία στην εντατική.

Πλωρίτης, Μάριος 1919-2006

Συγγραφέας

Συγγραφέας, κριτικός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης, επιφανής μορφή του μεταπολεμικού θεάτρου, ο Μάριος Πλωρίτης που το πραγματικό του όνομα ήταν Μάριος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1919 στον Πειραιά. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες, αλλά στη συνέχεια αφοσιώθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στα γράμματα και στο θέατρο. Η παρουσία του στην πνευματική ζωή χρονολογείται από τα χρόνια της Κατοχής οπότε, νεαρός ακόμα, συμμετείχε στην ομάδα του Καρόλου Κουν που ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης (1942). Την ίδια εποχή δημοσίευσε και την πρώτη του μετάφραση έργου του Πιραντέλλο "Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" και δυο χρόνια αργότερα συνέβαλε στη δημιουργία του εκδοτικού οίκου "Ίκαρος". Έκτοτε μετέφρασε πάμπολλα έργα γνωστών συγγραφέων (Μπέρναρ Σω, Ίψεν, Ανουίγ, Μπρεχτ, Πίντερ, Στρίντμπεργκ κ.ά.) και συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Παράλληλα ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα ως σκηνοθέτης. Το 1950 παντρεύτηκε την Έλλη Λαμπέτη, με την οποία χώρισαν το 1953. Εκτός από την συγγραφική-καλλιτεχνική δράση του, ο Πλωρίτης επέδειξε ενδιαφέρον και για τα πολιτικά δρώμενα και με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα άσκησε σφοδρή κριτική στις επιλογές των κυβερνήσεων του συντηρητικού χώρου, ιδίως μετά τα "Ιουλιανά" του 1965. Κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος 1967-1974 διέμεινε στο Παρίσι, όπου ανέπτυξε πλούσια αντιδικτατορική δραστηριότητα. Μετά τη μεταπολίτευση αφοσιώθηκε κυρίως στα πνευματικά του ενδιαφέροντα, ενδιαφερόμενος πάντα για τα διαδραματιζόμενα στην πολιτική και εθνική ζωή. Ο Μάριος Πλωρίτης πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου του 2006.

Μητσοτάκης, Κωνσταντίνος Κ., 1918-2017

Συγγραφέας

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1918-2017) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1918 στα Χανιά της Κρήτης. Προερχόμενος από οικογένεια Κρητών με μεγάλη παράδοση στην πολιτική, ήταν ανιψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου. Σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε μέρος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στη Μακεδονία και στην Αντίσταση ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης. Για τη δράση του φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο. Κατά τη δεύτερη φυλάκιση, σώθηκε με ανταλλαγή του με Γερμανούς αιχμαλώτους. Μετά την Κατοχή εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Εξακολούθησε να πολιτεύεται με το Κόμμα των Φιλελευθέρων ή με τα Κόμματα του Κέντρου έως το πραξικόπημα του 1967. Υπηρέτησε ως υφυπουργός Οικονομικών το 1951 στην κυβέρνηση Πλαστήρα. Αργότερα ανέλαβε και τα υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ενώσεως Κέντρου λαμβάνοντας μέρος στον επονομαζόμενο Ανένδοτο Αγώνα των ετών 1961-63, κατά της Κυβέρνησης του 1961 του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που οδήγησε την κεντρώα παράταξη στην εξουσία. Υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις της Ενώσεως Κέντρου το 1963 και 1964. Τον Ιούλιο του 1965 διαφωνώντας με τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποχώρησε μαζί με άλλα στελέχη από την Ένωση Κέντρου (οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν από την παράταξή τους ως Αποστάτες) και έλαβε μέρος στις κυβερνήσεις των Αθανασιάδη-Νόβα, Τσιριμώκου και Στεφανόπουλου ως υπουργός Συντονισμού. Το βράδυ του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου του 1967 συνελήφθη. Τον Αύγουστο διέφυγε κρυφά με τελικό προορισμό το Παρίσι, όπου παρέμεινε εξόριστος για τα επόμενα έξι χρόνια. Συνεργάστηκε στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και με την άρση του στρατιωτικού νόμου το 1973 επέστρεψε στην Ελλάδα. Φυλακίστηκε ξανά από το καθεστώς Ιωαννίδη στις φυλακές Χανίων. Αποφυλακίστηκε με τη μεταπολίτευση και την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα. Το 1977 εκλέχθηκε βουλευτής, επικεφαλής του μικρού κεντρώου κόμματος των Νεοφιλελεύθερων. Το 1978 προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία, και ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού. Το 1980 διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών επί κυβέρνησης Ράλλη έως τις εκλογές του 1981. Εν συνεχεία διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ μέχρι το 1984, οπότε εκλέχθηκε πρόεδρος του κόμματος. Στις Εκλογές του Ιουνίου του 1989 η Νέα Δημοκρατία εκλέχθηκε πρώτο κόμμα με 44,2% χωρίς να συγκεντρώσει αυτοδυναμία. Διαπραγματεύσεις με τον Συνασπισμό οδηγούν στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Το Νοέμβριο του 1989 η έλλειψη αυτοδυναμίας οδήγησε στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ορκίστηκε πρωθυπουργός το 1990 μετά τη νίκη της ΝΔ στις εκλογές με ποσοστό 46,88%. Μετά τις πρόωρες εκλογές του Οκτωβρίου 1993 και την ήττα της Νέας Δημοκρατίας παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος. Στις 3 Νοεμβρίου του 1993 του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου προέδρου της ΝΔ. Μετά από τις εκλογές του 2004 έπαψε να θέτει υποψηφιότητα ως βουλευτής. Τον Νοέμβριο του 1998 ίδρυσε τη μη κερδοσκοπική εταιρεία "Ιστορικό Αρχείο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη", η οποία μετεξελίχθηκε στο Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το οποίο συστάθηκε με προεδρικό διάταγμα τον Απρίλιο του 2001. Το 2000 δώρισε τη συλλογή του με αρχαιολογικά ευρήματα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, η οποία φιλοξενείται έκτοτε σε ειδική αίθουσα που φέρει το όνομά του. Τον Οκτώβριο του 2005 ιδρύθηκε προς τιμήν του η Έδρα Ελληνικών Σπουδών "Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης" στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Στάνφορντ στις ΗΠΑ, μετά από δωρεά οικογένειας ομογενών. Απέκτησε τέσσερα παιδιά με τη σύζυγό του από το 1953, Μαρίκα Γιαννούκου-Μητσοτάκη (1930-2012), τα εξής: Κυριάκο Μητσοτάκη (πρόεδρο της ΝΔ μετά τις εσωκομματικές εκλογές του Ιανουαρίου 2016), Ντόρα Μπακογιάννη, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη και Αικατερίνη Μητσοτάκη. Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Μαΐου 2017, σε ηλικία 98 ετών.

Κούνδουρος, Νίκος

Συγγραφέας

Ο Νίκος Κούνδουρος (1926-2017) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, από την οποία αποφοίτησε το 1948. Κατά τη διάρκεια του πολέμου εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, και μετά το τέλος του εξορίστηκε στη Μακρόνησο λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Στα 28 του αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Στην πρώτη του ταινία, "Μαγική Πόλη" (1954), που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, οι επιρροές του από το νεορεαλισμό συνδυάστηκαν με την εικονοπλαστική σκηνοθετική του ματιά. Με τη σύνθετη και πρωτοποριακή στη σύλληψη δεύτερη ταινία του, "Ο δράκος" (1956), ο Κούνδουρος καθιερώθηκε τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό ως ένας από τους σκηνοθέτες που ανοίγουν το δρόμο για έναν ελληνικό "κινηματογράφο του δημιουργού" (cinema d' auteur), στο πλάι του λαϊκού, εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου. "Ο δράκος" προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας και ψηφίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία της δεκαετίας 1950-1960. Πιστές στο αισθητικό του πρότυπο είναι και οι επόμενες ταινίες του, "Οι παράνομοι" (1958), με συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου, "Το ποτάμι" (1960), πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, "Μικρές αφροδίτες" (1963), Βραβεία σκηνοθεσίας στα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου, με εξαιρετικές κριτικές. Ακολούθησαν οι ταινίες, "Vortex ή Το πρόσωπο της Μέδουσας" (1967), "Τραγούδια της φωτιάς" (ντοκιμαντέρ, 1974), "Κλήδωνας" (ντοκιμαντέρ μ.μ., 1976), "1922" (1978), "Μπορντέλο" (1985), "Μπάυρον: Η μπαλάντα ενός δαιμονισμένου" (1992), "Οι φωτογράφοι" (1998) και "Ένα πλοίο για την Παλαιστίνη" (2012). Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών. Το 1998 εξέδωσε τον τόμο "Stop Carre" με μακέτες, σχέδια, stills και φωτογραφίες από τα πρόσωπα, τα σκηνικά και τα κοστούμια των ταινιών του. Το 2009 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του, από τις εκδόσεις Ίκαρος, με τίτλο "Ονειρεύτηκα πως πέθανα". Το 2011 ο θεατρικός μονόλογος "Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου", από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Εξέδωσε επίσης τα αυτοβιογραφικά κείμενα "Γράμματα από την Κριμαία" (Επιστολές του 1991 στη σύντροφό του, Σωτηρία Ματζίρη), Άγρα 2016, και "Μνήμη απειθάρχητη", Άγρα, 2016. Ταινίες του προβλήθηκαν πολλές φορές σε ελληνικά και ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, ενώ αντίγραφά τους περιλαμβάνονται στις συλλογές του Ευρωπαϊκού Μουσείου Κινηματογράφου, της Γαλλικής Ταινιοθήκης και του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα το μεσημέρι της Τετάρτης 22 Φεβρουαρίου 2017, στο σπίτι του στο Μετς, σε ηλικία 91 ετών.

Τέτσης, Παναγιώτης

Συγγραφέας

Ο Παναγιώτης Τέτσης, ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους που διαμόρφωσαν την ελληνική μεταπολεμική ζωγραφική, γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925. Το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, ενώ την ίδια χρονιά γνωρίζει τους "πραγματικούς του δασκάλους", τον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα. Το 1943 σπουδάζει ζωγραφική στο προπαρασκευαστικό τμήμα της "Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" στην Αθήνα, κοντά στους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο. Ακολουθεί εισαγωγή του στα εργαστήρια της Σχολής, κοντά στον Κ. Παρθένη, απ' όπου αποφοίτησε το 1949. Μέλος της ομάδας Αρμός Α και αργότερα της ομάδας Αρμός Β, το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Από το 1953 έως το 1956, ο Π. Τέτσης εγκαθίσταται στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ. Εκεί, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού διδάσκεται την τέχνη της χαλκογραφίας. Από το 1958 έως το 1976 διδάσκει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (γνωστή αργότερα ως "Σχολή Βακαλό"), ενώ παράλληλα (έως το 1962) διδάσκει ελεύθερο σχέδιο στη "Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου". Το 1958 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης τον εκλέγει μεταξύ Ελλήνων υποψηφίων, για το διεθνές βραβείο του Μουσείου Γκουνγκενχάιμ, όπου και εκτίθεται το έργο του. Ακολουθεί (1962) το Βραβείο Κριτικών για το έργο "Το Ναυπηγείο", ενώ το 1970 ορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Βενετίας. Λόγω των ειδικών πολιτικών συνθηκών αρνείται τη συμμετοχή. Το 1976 εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, όπου διδάσκει έως το 1991. Το 1989 η σύγκλητος τον εκλέγει πρύτανη του Ιδρύματος και το 1993 εκλέγεται ακαδημαϊκός. Είχε λάβει μέρος σε διεθνείς εκθέσεις ως εκπρόσωπος της Ελλάδας. Είχε παρουσιάσει έργα του σε 90 ατομικές και σε πάρα πολλές θεματικές - ομαδικές εκθέσεις. Έφυγε από τη ζωή στις 5 Μαρτίου 2016, σε ηλικία 91 ετών.

Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας

Συγγραφέας

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας (1992 εξ.) Αναστάσιος (Γιαννουλάτος) είναι Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1991 εξ.), Επίτιμο Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (2005 εξ.) και Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (2006 εξ.). Επίσης επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας η Φιλοσοφίας δεκαεπτά Πανεπιστημίων, Πανεπιστημιακών Σχολών η Τμημάτων (Ελλάδος, Η.Π.Α., Ρουμανίας, Κύπρου, Γεωργίας, Αλβανίας, Ιταλίας). Γεννήθηκε στον Πειραιά, 4 Νοεμβρίου 1929. Αριστούχος πτυχιούχος και διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε Θρησκειολογία, Ιεραποστολική και Εθνολογία στα Πανεπιστήμια Αμβούργου και Μαρβούργου της Γερμανίας ως μεταπτυχιακός υπότροφος του Ιδρύματος Alexander von Humboldt. Μελέτησε το Ισλάμ, τον Βουδδισμό, τον Ταοισμό, τον Κομφουκιανισμό και τα αφρικανικά θρησκεύματα, σε χώρες όπου ακμάζουν αυτές οι θρησκείες. Ομιλεί αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά· διαβάζει

Ματσανιώτης, Νικόλαος

Συγγραφέας

Ο Νίκος Ματσανιώτης διεύθυνε από το 1966 την παιδιατρική κλινική στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία". Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1976 και Πρόεδρος του Ανώτατου Υγειονομικού Συμβουλίου για πολλά χρόνια. Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Επίτιμο ή τακτικό μέλος των πιο σημαντικών Παιδιατρικών Εταιριών του κόσμου. Έχει συγγράψει συγγράμματα Παιδιατρικής και εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες -περισσότερες από 300 έχουν δημοσιευθεί ή ανακοινωθεί στο εξωτερικό. Πέθανε το Μάιο του 2010.

Λαζάνης, Γιώργος Ο.

Συγγραφέας

Ο Γιώργος Λαζάνης, του Όθωνα, υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1928. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης από την οποία και αποφοίτησε το 1951. Υπήρξε επί 25 έτη βασικό στέλεχος του ίδιου θεάτρου ενώ από το 1964 είχε αναλάβει τη διεύθυνση της Δραματικής Σχολής. Ήταν ο κατ΄ εξοχή σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ο Γιώργος Λαζάνης ήταν επίσης μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Θεάτρου Τέχνης και αναπληρωματικός διευθύνων σύμβουλος του ομώνυμου θεάτρου. Συμμετείχε σε διεθνή θεατρικά Φεστιβάλ στο Λονδίνο, Παρίσι, Μόσχα, Βαρσοβία, Στοκχόλμη, Όσλο κ.ά. Ήταν μόνιμος κάτοικος κέντρου Αθήνας (οδό Ιπποκράτους). Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2006.

Γλέζος, Μανώλης

Συγγραφέας

Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείραθο της Νάξου το 1922. Το 1940 εισάγεται στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Κατά τη ναζιστική Κατοχή αναπτύσσει έντονη απελευθερωτική δράση. Τη νύχτα της 30ης Μαΐου μαζί με τον Απόστολο Σάντα κατεβάζουν τη σβάστικα και καταδικάζονται ερήμην σε θάνατο. Στην Κατοχή φυλακίζεται, βασανίζεται, καταδικάζεται και αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή. Η ποινή δεν εκτελείται, ύστερα από διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινής γνώμης. Αποφυλακίζεται το 1954. Το 1951, αν και φυλακισμένος, εκλέγεται βουλευτής με την ΕΔΑ. Το 1981 εκλέγεται βουλευτής Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ και το 1984 ευρωβουλευτής. Στις εκλογές του 1985 επανεκλέγεται βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 ήταν υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού. Το 2002, διαμόρφωσε την πολιτική ομάδα Ενεργοί Πολίτες. Η πολιτική αυτή ομάδα σε συνεργασία με τον Συνασπισμό και άλλα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2004. Στις 6 Μαΐου 2012 εξελέγη βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το 1996 αναγορεύεται Επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πατρών. Είναι επίσης επίτιμο μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού.

Ράλλης, Γεώργιος Ι.

Συγγραφέας

Ο Γεώργιος Ράλλης (1918-2006) γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε τη Νομική Σχολή το Μάρτιο του 1939 και αμέσως μετά στρατεύθηκε. Κατατάχτηκε στη Σχολή Εφέδρων Ιππικού Λαρίσης και κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος στην Α' Ομάδα Αναγνωρίσεως όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε. Μετά την ανακωχή γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε και πάλι. Πολέμησε με τα τεθωρακισμένα στη Στερεά και την Ηπειρο κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστών και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948. Πολιτεύθηκε για πρώτη φορά και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το 1950. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, με πρωθυπουργό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Επί υπουργίας του, το Υπουργείο Προεδρίας, που ήταν από τα τελευταία σε σημασία, αναδιοργανώθηκε, αναβαθμίστηκε και έγινε το πρώτο τη τάξει υπουργείο γιατί κατέστη το άμεσο όργανο του πρωθυπουργού για το συντονισμό του έργου και την εποπτεία των άλλων υπουργείων. Κατά την περίοδο αυτή, με πρωτοβουλία του τέθηκαν οι βάσεις της τουριστικής πολιτικής και ιδρύθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1956-58 διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, ύστερα από επιτυχείς διαπραγματεύσεις που είχε με τον Ελληνα μεγαλοεφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Με την επιτυχία αυτή, η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά αξιόλογη και υψηλών προδιαγραφών πολιτική αεροπορία, με την οποία η Αθήνα συνδέθηκε αεροπορικώς με τις πέντε ηπείρους. Μια άλλη πολύ σπουδαία πρωτοβουλία του ως υπουργός Δημοσίων Εργων ήταν η ανάθεση σε Γάλλους ειδικούς της προμελέτης για την κατασκευή μετρό, στην Αθήνα. Δυστυχώς, η μελέτη αυτή εγκαταλείφθηκε μετά την αποχώρησή του από το Υπουργείο και επί 20 χρόνια δεν είχε προωθηθεί. Το 1961-1963 υπουργός Εσωτερικών. Κατά το διάστημα που ήταν υπουργός Εσωτερικών, καθιερώθηκε για πρώτη φορά η εκκαθάριση και λεξικογράφηση των εκλογικών καταλόγων, προβλέφθηκαν οικονομικοί πόροι για την ενίσχυση των δήμων και κοινοτήτων της χώρας και ανεγέρθηκαν ευπρεπή δημόσια καταστήματα για τη στέγαση των κρατικών υπηρεσιών. Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της χωροφυλακής προσπάθησε να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών αλλά οι διαταγές του δεν μεταβιβάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τον συνέλαβαν τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Οταν επέστρεψε, συνέχισε με κάθε μέσο την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του προκατασκευασμένου δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου. Ακόμα ανέλαβε την επώνυμη διεύθυνση του περιοδικού "Πολιτικά Θέματα" που έδωσε τον τόνο της αντιστάσεως και έγραψε τα βιβλία "Η αλήθεια για τους Ελληνες Πολιτικούς" και "Η τεχνική της βίας" που είχαν βαθιά απήχηση στην κοινή γνώμη. Ελαβε μέρος στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του 1976 ανέλαβε και το υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη Διοίκηση τη χρήση της νεοελληνικής καταργώντας την καθαρεύουσα. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού και τον Μάιο1978 το υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαίου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την ΕΟΚ οι οποίες το Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Επίσης είναι ο πρώτος Ελλην υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τον Οκτώβριο 1978 τη Σοβιετική Ενωση. Στις 8 Μαίου 1980 εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα αρχη

Dassin, Jules

Συγγραφέας

Ο Ζυλ Ντασέν (1911-2008) γεννήθηκε στο Μιντλτάουν του Κονέκτικατ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ως ένα από τα οκτώ παιδιά ενός ρωσοεβραίου κουρέα. Ξεκίνησε την κινηματογραφική του πορεία ως μαθητευόμενος του Άλφρεντ Χίτσκοκ στην Αμερική, ενώ την περίοδο των διώξεων του μακαρθισμού κατέφυγε στη Γαλλία, λόγω παρεμβάσεων που υπέστη στη δουλειά του (κλήθηκε για εξηγήσεις από το Κογκρέσο κατηγορούμενος για αντιαμερικανική δράση, την εποχή που γύριζε την ταινία "Night and the City"). Στη Γαλλία γύρισε το "Rififi", με το οποίο και κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Κανών το 1955. Στη Γαλλία, επίσης, παντρεύτηκε την Μπεατρίς Λονέρ με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον διάσημο Γάλλο τραγουδιστή Τζο Ντασέν (ο οποίος πέθανε το 1980) και την ηθοποιό Ζυλί Ντασέν. Τη ζωή του, ωστόσο, σημάδεψε ανεξίτηλα ο έρωτάς του με τη Μελίνα Μερκούρη, την οποία γνώρισε στις Κάνες, δύο χρόνια μετά το "Rififi", παντρεύτηκε και ακολούθησε στην Ελλάδα, όπου και στέριωσε αναδεικνύοντάς την ως δεύτερη πατρίδα του. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η δεύτερή του καριέρα, καθώς οι περισσότερες ταινίες που σκηνοθετεί, έχουν πρωταγωνίστρια τη Μελίνα. Μαζί με τη Μελίνα γύρισαν εννέα ταινίες, μεταξύ των οποίων το "Τοπκαπί", τη "Φαίδρα" και το "Ποτέ την Κυριακή", η οποία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κανών, το 1960. Μετά το θάνατο της Μελίνας έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος "Μελίνα Μερκούρη", το οποίο ιδρύθηκε για τη διατήρηση της μνήμης της, στο πλαίσιο του οποίου δραστηριοποιήθηκε για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Πέθανε στην Αθήνα στις 31 Μαρτίου του 2008, σε ηλικία 97 ετών. Η φιλμογραφία του Ζυλ Ντασέν περιλαμβάνει τις ταινίες μεγάλου μήκους: "The Tell-Tale Heart", 1941, "Nazi Agent", 1942, "Reunion in France", 1942, "The Affairs of Martha", 1942, "Young Ideas", 1943, "The Canterville Ghost" 1944, "A Letter for Evie", 1945, "Two Smart People", 1946, "Brute Force" (ελλ. "Ο δήμιος των κολασμένων"), 1947, "The Naked City", 1948, "Thieves' Highway" (ελλ. "Άνθρωποι του αίματος"), 1949, "Night and the City", 1950, "Du Rififi Chez les Hommes" (ελλ. "Ριφιφί"), 1955, "Celui Qui Doit Mourir" (διασκευή του μυθιστορήματος "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του Ν. Καζαντζάκη), 1956, "La Lοi", 1958, "Never on Sunday", 1959, "Phaedra", 1961, "Topkapi", 1964, "10:30 P.M. Summer" ("Στις 10.30 ένα καλοκαιρινό βράδυ"), 1966, "Survival"/"Hamilchama al hashalom" (ντοκιμαντέρ 70' για τον Πόλεμο των Έξι Ημερών), 1967, "Up Tight!", 1968, "Promise at Dawn", 1970, "The Rehearsal", 1974, "A Dream of Passion" ("Κραυγή Γυναικών"), 1978, "Circle of Two", 1980. Σε ένα κείμενό του του 1993, ο Martin Scorsese, έγραψε για το έργο του Ζυλ Ντασέν: "Η σταδιοδρομία του Ζυλ Ντασέν υπήρξε, θα 'λεγα, εκπληκτική. Ένας πραγματικά διεθνής σκηνοθέτης, που οδηγήθηκε στην εξορία από το "Κυνήγι των μαγισσών" της Επιτροπής Ανιαμερικανικών Ενεργειών, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '50, και κατόρθωσε να κάνει κινηματογράφο στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα, με φιλμ που μεταξύ τους δεν έχουν τίποτα κοινό, όπως για παράδειγμα το "Η νύχτα και η πόλη" και το "Ποτέ την Κυριακή". Ο Ντασέν κατόρθωσε να συνδυάσει την παραδοσιακή αφηγηματικότητα του κινηματογράφου του Χόλιγουντ με το οπτικό στιλ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Προσωπικά θαυμάζω τα φιλμ νουάρ που γύρισε στα τέλη της δεκαετίας του '40: "Ο δήμιος των κολασμένων" ("Brute Force"), "Η γυμνή πόλη" ("The Naked City") και "Άνθρωποι του αίματος" ("Thieve's Highway"). [...] Όμως, το φιλμ του που με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλο, ήταν το "Η νύχτα και η πόλη" ("Night and the City"), ιδίως σε ό,τι αφορά το φόντο των "Κακόφημων δρόμων". Ο Ρίτσαρντ Ουίντμαρκ υποδύεται έναν κατατρεγμένο, έναν φουκαρά μικροαπατεώνα που τρέχει όλη τη νύχτα, που τρέχει μες στους σκοτεινούς, επικίνδυνους δρόμους, πανικόβλητος, απελπισμένος -όπως ο Τσάρλι στους "Κακόφημους δρόμους". Και οδηγείται στην καταστροφή, όπως ο Τσάρλι: με το σημάδι της καταδίκης χαραγμένο στο πρόσωπό του. Οι δύο πανίσχυρες δυνάμει

Ζέη, Άλκη

Συγγραφέας

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα. Ο πατέρας της καταγόταν από την Κρήτη και η μητέρα της από τη Σάμο όπου η Άλκη Ζέη πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια. Παντρεύτηκε με τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη, Γιώργο Σεβαστίκογλου που πέθανε το 1990. Έχει δύο παιδιά, την Ειρήνη που ζει στις Βρυξέλλες και εργάζεται σαν διερμηνέας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τον Πέτρο που είναι σκηνοθέτης κινηματογράφου και ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Η Άλκη Ζέη σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας στο τμήμα Σεναριογραφίας. Από το 1954 έως το 1964 έζησε σαν πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Το 1964 επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα για να ξαναφύγουν πάλι όλοι μαζί με τον ερχομό της Χούντας το 1967. Αυτή τη φορά ο τόπος διαμονής τους είναι η Γαλλία και συγκεκριμένα το Παρίσι. Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το γράψιμο. Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου ακόμα άρχισε να γράφει για το κουκλοθέατρο. Ένας από τους ήρωες που δημιούργησε, ο Κλούβιος, έγινε κατοπινά ο ήρωας του κουκλοθέατρου "Μπάρμπα Μητούσης" που εμπνεύστριά του ήταν η Ελένη Περάκη-Θεοχάρη. Αργότερα έγραψε μια σειρά διηγημάτων που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Νεανική Φωνή" ένα περιοδικό για νέους που ανάμεσα στους συνεργάτες του ήταν ο Τάσος Λιγνάδης και ο Μάριος Πλωρίτης. Κατά την παραμονή της στη Σοβιετική Ένωση, γράφει διηγήματα που τα στέλνει στην Ελλάδα και δημοσιεύονται στην "Επιθεώρηση Τέχνης" και αργότερα θα εκδοθούν σε βιβλίο με τον τίτλο "Αρβυλάκια και Γόβες". Πρώτο της μυθιστόρημα είναι το "Καπλάνι της Βιτρίνας" που το έχει εμπνευστεί από τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο και είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό. Το "Καπλάνι" εκδόθηκε για πρώτη φορά από τον εκδοτικό οίκο "Θεμέλιο" και ύστερα επανεκδόθηκε από τον "Κέδρο". Έχει μεταφραστεί σε 20 γλώσσες και στα Ελληνικά βρίσκεται στην 49η έκδοση. Μετά το "Καπλάνι" συνεχίζει να γράφει πάντα για παιδιά. "Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου" βρίσκεται στην 61η έκδοση και έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες. Ακολουθεί το "Κοντά στις Ράγες" 33η έκδοση. Μεταφράστηκε στα αγγλικά και στα ιταλικά. Άλλα βιβλία της είναι: "Ο Θείος Πλάτων" 24η έκδοση. Μεταφράστηκε στα γαλλικά. "Μια Κυριακή του Απρίλη", μεταφράστηκε στα γαλλικά, ισπανικά και στα καταλάνικα. "Τα Παπούτσια του Αννίβα", μεταφράστηκε στα γαλλικά. Τελευταίο της βιβλίο "Η Μωβ Ομπρέλα", Κέδρος 1995. "Το Καπλάνι της Βιτρίνας", "Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου" και το "Κοντά στις Ράγες" έχουν πάρει στις Ηνωμένες Πολιτείες το Βραβείο Μίλντρεντ Μπάτσελντερ - 1974, 1974, 1976 που δίνεται για το καλύτερο ξένο παιδικό βιβλίο. Όλα αυτά τα βιβλία είναι από τις εκδόσεις Κέδρος. Στον Κέδρο εκδίδει το 1987 το πρώτο της μυθιστόρημα που δεν είναι για παιδιά, την "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" που έγινε μπεστ σέλλερ και έχει πουλήσει 135.000 αντίτυπα. Έχει μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά και δανέζικα. Η Άλκη Ζέη έχει μεταφράσει πολλά βιβλία από τα ιταλικά, γαλλικά και ρωσικά. Έχει ακόμα γράψει δύο θεατρικά έργα για παιδιά. Τον "Κεραμυδοτρέχαλο" διασκευή από το μυθιστόρημα της Σουηδής συγγραφέως Άστριντ Λίνγκριντ, που ανέβασε παλαιότερα και ξανανέβασε το 1992 η Λήδα Πρωτοψάλτη στο Θέατρο Στοά και τον "Βασιλιά Ματία τον Πρώτο" διασκευή από το μυθιστόρημα του Πολωνού συγγραφέα Γιάνους Κόρτσακ που ανέβασε το 1982 η Ξένια Καλογεροπούλου στην παιδική της σκηνή. Η Άλκη Ζέη πήρε το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας για το έτος 1992. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας του Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της.

Δεσποτόπουλος, Κωνσταντίνος

Συγγραφέας

Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 8 Φεβρουαρίου 1913. Mε την καταστροφή, αυτός και η οικογένειά του εγκαταστάθηκαν τελικά στην Aθήνα. Aποφοίτησε από το Πρώτο Γυμνάσιο Aθηνών με βαθμό ακέραιο άριστα. Περάτωσε τις πανεπιστημιακές σπουδές του εργαζόμενος. H διδακτορική διατριβή του εγκρίθηκε με βαθμό άριστα παμψηφεί. Δίδαξε φιλοσοφία του δικαίου είτε φιλοσοφία γενικά στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, στο Πανεπιστήμιο Nancy της Γαλλίας και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Aθηνών. Ήταν ξένος εταίρος της Pουμανικής Aκαδημίας και της Aκαδημίας της Mασσαλίας. Διετέλεσε δύο φορές Yπουργός Παιδείας, το 1989 στην Kυβέρνηση Γρίβα και το 1990 στην Kυβέρνηση Zολώτα. Είχε τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας Eλλάδος, Γαλλίας και Iταλίας. Πρόεδρος της Aκαδημίας (1993). Συγγραφέας 32 βιβλίων με θέματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, ιστορίας και πολιτικής. Kορυφαίο από αυτά είναι η "Φιλοσοφία του Δικαίου", όπου αναπτύσσεται ο κλάδος της φιλοσοφίας πραξιολογία και με βάθρο αυτή θεμελιώνεται και αναδιαρθρώνεται το σύστημα του δικαίου. Eξαίρετα είναι και τά έργα του για τον Πλάτωνα και τον Aριστοτέλη, καθώς και όσα πραγματεύονται σύγχρονα μείζονα προβλήματα, σχετικά με τους κινδύνους για την επιβίωση του ελληνικού έθνους ή και της ανθρωπότητας, όπως τα "Eλληνικά" (1998), "Eπίμαχοι θεσμοί και άλλα θέματα" (1987). Έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, στις 7 Φεβρουαρίου 2016, μία ημέρα πριν κλείσει τα 103 του χρόνια.

Κριτικές πελατών

Γράψτε μια κριτική

Τα νέα μας

Τo blog μας

Οι εκδηλώσεις μας

Παιδική εκδήλωση
Close

Παραλαβή απο κατάστημα

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Θα γίνει κράτηση στο όνομα σας και θα ειδοποιηθείτε με e-mail για την παραλαβή από το κατάστημα της επιλογής σας, αφού πρώτα επιβεβαιωθεί η πληρωμή .