ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ;

Περίληψη

Τα τελευταία χρόνια της εκπαιδευτικής μου σταδιοδρομίας τα πέρασα σε στενότερη επαφή με νέους γλωσσολόγους, σπουδασμένους κατά κανόνα «εις την ξένην», οι περισσότεροι από τους οποίους μπορεί να έπαιζαν στα δάχτυλα τα δόγματα της σύγχρονης γλωσσολογίας, αλλά δεν είχαν την αναμενόμενη εξοικείωση με την ελληνική γλώσσα, αρχαία, μεσαιωνική και νεώτερη: ένας απ' αυτούς δήλωνε ότι είχε «επιβλέπων» τον τάδε καθηγητή, μια άλλη ότι υπήρχε τύπος «γκαβαλλάω» - που τον συνήγε από την φράση «τον γκαβάλλησε», ενώ μια τρίτη αντιλαμβανόταν το θηλυκό ουσιαστικό «παιδιά» (=παιχνίδι) ως πληθυντικό του ουδετέρου «παιδί».
Κι αν αυτά συμβαίνουν με σπουδασμένους γλωσσολόγους, μπορούμε να διανοηθούμε τί συμβαίνει με ανώριμους μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου, διδασκόμενους μάλιστα την ελληνική γλώσσα σύμφωνα με τα θεωρητικά κελεύσματα της δομικής γλωσσολογίας του Σωσσύρ, που κάποιοι ομογάλακτοι των προηγουμένων γλωσσολόγοι μεταφύτευσαν άκριτα και άσκεφτα στην ελληνική σχολική πραγματικότητα.
Και δεν υποστηρίζεται, βέβαια, ότι δεν πρέπει να αξιοποιούμε τα πνευματικά επιτεύγματα των ξένων. Διαπιστώνεται απλώς ότι οι Έλληνες της σήμερον αναμασούν ως επί το πλείστον την δανεική σοφία και την μεταφυτεύουν βιαστικά στην καθ' ημάς, χωρίς να την προσαρμόζουν στις επιτόπιες συνθήκες και ανάγκες.