ΗΜΙΚΡΑΝΙΑ

Περίληψη

Η ημικρανία πλήττει μια σημαντική πληθυσμιακή μειονότητα, απαντά σε όλους τους πολιτισμούς και αναγνωρίζεται από τη χαραυγή της καταγεγραμμένης ιστορίας. Μπορεί για τον Ιούλιο Καίσαρα, τον απόστολο Παύλο, τον Kant και τον Freud να υπήρξε μια μάστιγα, ή μια αφορμή να σφυρηλατήσουν το χαρακτήρα τους, όμως για τα εκατομμύρια των ανωνύμων ανθρώπων που υποφέρουν κρυφά και σιωπηλά αποτελεί ένα καθημερινό δεδομένο. Οι μορφές και τα συμπτώματά της είναι «άτακτα, ασαφή και σε τόσο απέραντο βαθμό ποικίλα, που ούτε ο ίδιος ο Πρωτέας μπορεί να συναγωνιστεί την πληθώρα των μορφών που παίρνουν», όπως αντίστοιχα παρατήρησε ο Robert Burton για τη μελαγχολία. Η φύση της και τα αίτιά της στάθηκαν ανεπίλυτο αίνιγμα για τον Ιπποκράτη και έκτοτε, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, αποτελούν αντικείμενο αντιπαραθέσεων.

Πολλοί από τους ασθενείς που εμφανίζουν ημικρανία –ιδιαίτερα οι νέοι που βιώνουν την ημικρανική αύρα ή μια κρίση κλασικής ημικρανίας για πρώτη φορά– δεν έχουν ιδέα τι τους συμβαίνει και τρομοκρατούνται πιστεύοντας πως παθαίνουν εγκεφαλικό, πως έχουν κάποιον όγκο στον εγκέφαλο κ.ο.κ., ή, αντίστροφα, πως τρελαίνονται ή πάσχουν από κάποια ιδιότυπη υστερία. Είναι τεράστια η ανακούφισή τους όταν μάθουν πως αυτό που τους συμβαίνει δεν είναι ούτε σοβαρό ούτε επίπλαστο αλλά μια ψυχικώς ουδέτερη, υποτροπιάζουσα αλλά καλοήθης στην ουσία της κατάσταση που τη μοιράζονται με αμέτρητους άλλους ανθρώπους και η οποία είναι γνωστή και εντελώς κατανοητή. «Ο φόβος που σου προκαλεί αυτή η πάθηση όταν δεν τη γνωρίζεις σε καταρρακώνει» γράφει ο Montaigne. Ο ασθενής που θα διαβάσει την Ημικρανία δεν θα θεραπευτεί αλλά τουλάχιστον θα ξέρει από τι υποφέρει και τι σημαίνει αυτό. Θα πάψει λοιπόν να το φοβάται. [...]