ΔΩΔΕΚΑ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

Περίληψη

Αν με είχες δει καλά θα με θυμόσουν... Εγώ, όμως, πάλι, σε θυμάμαι. Θυμάμαι το λεπτό, νεανικό σου άρωμα, τα μπερδεμένα σου μαλλιά, τα μάτια σου... Σ' έχω δει τόσες φορές! Να κατεβαίνεις τα σκαλιά, να πλένεις τις βεράντες, να τραγουδάς, να κάνεις την παλάμη σου πιστόλι και τάχα να σκοτώνεις τους περαστικούς. Σε παρακολουθώ κρυφά, παντού, πάντα, με μία φρικιαστική συνέπεια που θα σε τρόμαζε - αν μόνο ήξερες!
Σκέψου. Μ' έχεις δει τις νύχτες που επιστρέφεις απ' τα πάρτι σιωπηλά, τα πρωινά που φεύγεις για δουλειά πριν απ' τους άλλους. Δεν κρύφτηκα ποτέ. Σε ακολουθώ σε κάθε βήμα, στον καφέ, στη βόλτα, στη σιωπή, στο γέλιο, στη συγγνώμη σου. Ανεξάντλητα. Ασφυκτικά. Παθιασμένα. Ξέρω τα πάντα για σένα.
Σκέψου! Μάταιο. Αν με είχες δει καλά, θα με θυμόσουν... Σχεδόν έπεσα πάνω σου μια μέρα, σου μίλησα. Μα ήταν η θλίψη σου τόσο βαθιά... Ξέρεις, ποτέ δεν είπα λέξη - σε κανέναν. Και ήξερα τόσα. Δε φαντάζεσαι. Όνειρα απ' τον απόηχο της παιδικής ζωής σου, ελπίδες, φόβους, μυστικά της εφηβείας σου. Ακολουθούσα τα βήματά σου, δίχως σκέψη, δίχως ντροπή, δίχως μετάνοια, από τις ηλιόλουστες μέρες με τους φίλους έως τα μουντά, βροχερά απογεύματα της πόλης. Πόσες φορές διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας; Δέκα, είκοσι, εκατό, χίλιες...
Όχι. Δε με θυμάσαι. Ούτε τα μπερδεμένα μου μαλλιά, τα μάτια μου, το νεανικό μου άρωμα... Κι ας με κοιτάζεις το πρωί, κάθε πρωί, μέσα απ' το χάλκινο, γωνιακό του σαλονιού καθρέφτη...