(ΣΕΤ) ΜΠΡΑΚΤ: ΛΕΥΚΟ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΟ / ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ: ΣΕΛΗΝΗ

Περίληψη

Κορέα, 1943. Η Χάνα έζησε ολόκληρη τη ζωή της υπό ιαπωνική κατοχή – ως χενιό, γυναίκα δύτης. Μέχρι την ημέρα που η Χάνα σώζει τη μικρότερη αδερφή της, Έμι, από έναν Ιάπωνα στρατιώτη και η ίδια συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στη Μαντζουρία, όπου αναγκάζεται να γίνει μια «γυναίκα ανακούφισης» σε πορνείο του ιαπωνικού στρατού. Αλλά οι χενιό είναι γυναίκες της δύναμης και της αντοχής. Η Χάνα θα βρει τον δρόμο της επιστροφής; Νότια Κορέα, 2011. Η Έμι πέρασε πάνω από εξήντα χρόνια προσπαθώντας να ξεχάσει τη θυσία που έκανε η αδερφή της, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσει το παρελθόν για να βρει τη γαλήνη. Μπορεί η Έμι να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της και να προχωρήσει; «Ψάχνε για την αδερφή σου ύστερα από κάθε κατάδυση. Μην το ξεχνάς ποτέ. Όσο τη βλέπεις, είσαι ασφαλής». «Η μητέρα της άναψε μια λάμπα πετρελαίου, άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα λουλούδι. Ήταν ένα λευκό χρυσάνθεμο, σύμβολο πένθους για τους Κορεάτες. Ο πατέρας της σήκωσε τη λάμπα και την κράτησε ψηλά, φωτίζοντας το λευκό άνθος κόντρα στον ομιχλώδη, αστροφώτιστο ουρανό». Κοίταξε ψηλά και πρώτη φορά στη ζωή της ευχαρίστησε τον Θεό, τον όποιο Θεό, τον απέραντο κυρίαρχο, το παν, το άπαν, γιατί δεν μπορεί να γίνονταν χωρίς θεϊκό σχέδιο όλα αυτά. Και αυτή, ένα τίποτα, ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν, γευόταν το απόλυτο, με αιτία μια κακή, αναίσχυντη πράξη. Το προηγούμενο βράδυ είχε πανσέληνο… Τη μισούσε την πανσέληνο η Δήμητρα και δεν την ήθελε ούτε θα την κοίταζε ποτέ. Τη χειρότερη νύχτα της ζωής της, με την ανασφάλεια, τους αφόρητους πόνους και το φεγγάρι να την καρφώνει απ’ τον ακάλυπτο. Τι εφιάλτης, Θεέ μου... Και εκείνο το ταλαιπωρημένο παιδί, που είχε στην ουσία καταραστεί με το όνομα της Σελήνης, τι του είχε συμβεί