ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ ΤΙΣ ΒΙΤΡΙΝΕΣ - ΓΙΩΡΓΗΣ ΖΑΡΚΟΣ

Περίληψη

Τα όργανα της εξουσίας και γενικότερα οι διώκτες του Ζάρκου ποτέ δεν εξέλαβαν τις ιδέες και τη στάση του ως εκκεντρικότητα ενός καλλιτέχνη, πράγμα που ο ίδιος άλλωστε απευχόταν, με αποτέλεσμα να πληρώσει, όπως και οι άλλοι κοινωνικοί αγωνιστές της εποχής του, το αναλογούν αντίτιμο, με διώξεις, ξυλοδαρμούς, καταδίκες, φυλακίσεις, εξορία, με αποσιώπηση και απαξίωση του έργου του.
Ο Ζάρκος με τις ιδέες, το χιούμορ και τη συμπεριφορά του αναιρούσε τους μέχρι τότε κανόνες της σχέσης κράτους-πολίτη και του «παιγνιδιού» μεταξύ διώκτη και διωκόμενου. Σε αντίθεση με την πρακτική των κινημάτων της εποχής του, ο Ζάρκος αρκετές φορές δρούσε «κατά μόνας», χωρίς την πολιτική κάλυψη κάποιας συλλογικότητας, πρακτική που ο ίδιος αναγνώρισε σε μεταγενέστερα κείμενά του ως μειονέκτημα.
Όλα τούτα αποκτούν ιδιαίτερη αξία διότι σύμφωνα με τα έως τώρα δεδομένα ο Ζάρκος ήταν ίσως η μοναδική περίπτωση για την οποία οι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου κατά την περίοδο αυτή, στο πλαίσιο της καταστολής ιδεών και δράσης, χρησιμοποίησαν απροκάλυπτα την Ψυχιατρική και το Ψυχιατρείο.
Ο Ζάρκος γράφει για το «ξεμπερδευτήριο», τους «φακίρηδες » και τους «τρελοδαμαστές », σχεδόν την ίδια εποχή που πρωτοπόροι λειτουργοί της ψυχικής υγείας και διανοούμενοι στην Ευρώπη προβαίνουν σε εγχειρήματα τα οποία αλλάζουν το χαρακτήρα του ψυχιατρείου και φέρνουν τον ψυχικά πάσχοντα συμμέτοχο στις θεραπευτικές διαδικασίες.