ΔΑΙΜΟΝΙΟΙ

Περίληψη

Από το δαιμόνιο τού Σωκράτη, μέχρι την “εγώ ειμί παρουσία” (“the I AM presence”), ο θείος σπινθήρ εντός μας αστραποβολάει σε κάθε κατάκτηση του Ανθρωπίνου Πνεύματος από τα βάθη τής Ιστορίας. Και μη σκιάζεστε τα Σκότη. Μετά από κάθε Μεσαίωνα ξημερώνει γλαυκή μια Αναγέννηση.

Χαίρομαι κάθε φορά που νέοι άνθρωποι αναπτύσσουν τον βαθύ διαλογισμό τους σε ποιητική μορφή. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε;

Η Άννα Γρίβα, που γεννήθηκε το 1986, με σπουδές Φιλολογίας στην Αθήνα και Ιστορίας της Λογοτεχνίας στη Ρώμη, έρχεται σήμερα, στην πέμπτη της ποιητική συλλογή να “διασπείρει καινά δαιμόνια”, ευπρόσδεκτα και λυτρωτικά.

Η ιστορική ειρωνεία είχε πολλούς ευδόκιμους καλλιεργητές στο παρελθόν και εξακολουθεί να θέλγει ακόμα τον επαρκή αναγνώστη.

Συνεχίζοντας την μακρά παράδοση του φιλάνθρωπου σαρκασμού από τον Ευριπίδη μέχρι τον Καβάφη, η νεαρά ποιήτρια ακτινοβολεί θάρρος και τόλμη λογοτεχνική.

Δραματικοί μονόλογοι τα πονήματά της, εντάσσονται σε μια μετανεωτερική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπου οι χωροχρονικές αναδιπλώσεις, το οξύμωρο σχήμα και οι αναδιπλώσεις των τραγικών “κατά-στροφών” (κατά Αριστοτέλη) δημιουργούν αιθερικά είδωλα υψηλής συγκέντρωσης.

Ποίηση φυγής στα ρηχά και στα απάτητα απόνερα της Ιστορίας.

Παραισθητική απόδραση σε άλλες διαστάσεις.

Ο σουρεαλισμός συναντάει το “παράλογο” και η νεωτερικότητα μετεξελίσσεται σε μετανεωτερικότητα. Ακόμα και για τον νεορομαντισμό υπάρχει θέση σε αυτό το άκρως ενδιαφέρον ποιητικό αμάλγαμα.

Πεισιθάνατος ερωτισμός, αλλά ουχί απαραιτήτως και σπαραξικάρδιος, αφού κυριαρχεί μια νοητική “ψυχρή” αποστασιοποίηση φιλοθεάμονος τύπου. Η ανθρώπινη συνθήκη ως θεατρική πράξη, ως “Θεία Κωμωδία”, από την οποία απομένει μόνον η Κόλαση όταν αφαιρέσεις το χιούμορ το αγγελικό.

Η γυναίκα και οι άγγελοι πρωταγωνιστούν σε αυτό το βιβλίο.