Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ

Περίληψη

"Σε ό,τι αφορά προσωπικά τον Kέες Πόπινγκα, πρέπει κανείς να παραδεχτεί ότι στις οκτώ η ώρα το βράδυ υπήρχε ακόμη χρόνος, καθώς το πεπρωμένο του δεν είχε ακόμη καθοριστεί. Όμως χρόνος για τί; Μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που επρόκειτο να κάνει, έχοντας εξάλλου την απόλυτη πεποίθηση ότι οι κινήσεις του δεν θα είχαν μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι κατά τη διάρκεια των χιλιάδων, των μυριάδων ημερών που προηγήθηκαν; […] Θα σήκωνε τους ώμους του με αδιαφορία αν του έλεγαν ότι η ζωή του θα άλλαζε απότομα και ότι αυτή η φωτογραφία, που βρισκόταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και τον έδειχνε όρθιο στο κέντρο της οικογένειάς του, με το χέρι του νωχελικά ακουμπισμένο στη ράχη μιας καρέκλας, θα δημοσιευόταν σε όλες τις εφημερίδες της Eυρώπης. […]"

Το μυθιστόρημα 'Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν' (1938) εγκαινιάζει μια θεματική που συναντούμε συχνά στο έργο του Σιμενόν, εκείνη της « αποκλίνουσας συμπεριφοράς »: μια κρίση προκαλεί την κατάρρευση του κοινωνικού περίγυρου του πρωταγωνιστή, ο οποίος ξεκόβει από το περιβάλλον του, περιπλανιέται αναζητώντας τη χαμένη ελευθερία και ταυτότητά του, και ξεκινώντας από ένα έγκλημα καταλήγει στην τρέλα. Το τακτικό και καλοβολεμένο περιβάλλον του Κέες Πόπινγκα καταρρέει όταν το αφεντικό του τού ανοίγει τα μάτια και τον κάνει να δει τις απάτες που κρύβονται πίσω από τη φαινομενικά ήρεμη και καθωσπρέπει αστική ζωή, από τη φαινομενικά εύρωστη εμπορική επιχείρηση.

Ο Πόπινγκα στην αρχή υπερηφανεύεται που προκαλεί το κοινωνικό σύνολο και, μεγαλομανής μέσα στην παράνοιά του, υποφέρει που δεν είναι δημοφιλής σαν άλλους δολοφόνους, όπως ο Λαντρύ· κατόπιν παρουσιάζεται σιγά σιγά ως το θύμα μιας πλεκτάνης στην οποία συμμετέχει όλο το κοινωνικό σύνολο.