ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Περίληψη

Γιατί άραγε γράφει κανείς ένα βιβλίο; Υστεροφηµία; Τελείως παράλογη ελπίδα - ακόµη και στην καλύτερη περίπτωση αναγνώρισης, ο Χρόνος αφανίζει τελεσίδικα τη βίωσή της. Μήπως παρόρµηση να τακτοποιήσει κανείς τις σκέψεις του; Αλλά αυτό γίνεται πολύ πιο ευχάριστα µε ελεύθερες σηµειώσεις. Αίνιγµα χαρακτήρισε την ανάγκη συγγραφής ο Einstein.

Νοµίζω, µερική λύση του αινίγµατος είναι η ανάγκη επικοινωνίας - και µάλιστα, αν ο συγγραφέας θεωρεί το θέµα του πολύ σηµαντικό για τον ίδιο!

Πράγµατι, συνειδητοποιούσα κλείνοντας αυτό το βιβλίο, ότι όλα τα προηγούµενα είχαν ουσιαστικά τον ίδιο στόχο: την απορία για την ύπαρξή µου, την τυραννία της αυτοαναφοράς στην εξέταση του εαυτού µου - όσο αυτό έχει νόηµα. Έτσι, δεν είναι σύµπτωση ότι ακόµη και στην τελευταία παράγραφο της Εισαγωγής αυτόµατα ήλθε η ανεξιχνίαστη απάντηση του µοναδικού Ηράκλειτου.

Θέµα του βιβλίου, σε συµβατικούς όρους, είναι η «συνείδηση» αλλά ουσιαστικά η ύπαρξη, µια πολύ γενική εκδοχή της σε ένα αφηρηµένο πρότυπο (µοντέλο).

Προφανώς, αυτή η ανενδοίαστη πρόθεση οδηγεί στο Αναπάντητο Ερώτηµα, ανεξάντλητες, απαγορευµένες απορίες:

Έχει ο Κόσµος αρχή; σχέδιο και σκοπό;

Ποιος ο λόγος της ζωής; της συνείδησης;

Της ύπαρξής µας;

Απορίες που η νεωτερικότητα αποκλείει, αλλά µυστικά αναδύονται και από τα καθιερωµένα προβλήµατα. Πλήθος οι ασαφείς λέξεις και ιδέες -«νους», «πνεύµα», «συνείδηση»,...- που οδηγούν σε καθιερωµένες ερωτήσεις: ποια η σχέση του νου µε τον εγκέφαλο (και το σώµα); είναι δυνατό να προσοµοιωθεί ο εγκέφαλος;... Σε τέτοια προβλήµατα αγωνίζεται πλειάδα επιστηµών -από Μαθηµατικά σε µοριακή Βιολογία- µε τη βοήθεια τεχνολογίας που ακολουθεί την πρόοδο της Φυσικής.

Απαγορευµένα από την Επιστήµη, εγκαταλελειµµένα από τη Φιλοσοφία, τα σκοτεινά µεταφυσικά προβλήµατα παραµένουν µε τις δογµατικές απαντήσεις των θρησκειών.