Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ : Η ΕΑΥΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΙΚΕΣ

Περίληψη

Ξεκίνησα να γράφω τον Λαβύρινθο έπειτα από δύο χρόνια εντατικής ανθρωπολογικής έρευνας που πραγματοποιήθηκε το 2013-2015 στο πεδίο των φεμινιστικών και κουίρ συλλογικοτήτων της Αθήνας στο πλαίσιο αλλά και πέραν της διδακτορικής μου διατριβής. Το κείμενο αποτυπώνει στιγμιότυπα από την έρευνα πεδίου -λόγους, εικόνες, συναισθήματα, φαντασιώσεις- και σκιαγραφεί τις σχέσεις που οικοδομήθηκαν τόσο με την εαυτή όσο και με τις/τα συμμετέχουσες/όντα. Με διάφορους τρόπους, ο Λαβύρινθος αποτελεί ένα αυτο-εθνογραφικό ταξίδι στο πλάσιμο μιας θηλυκής συγγραφικής φωνής που έλαβε χώρα στο πλαίσιο της συνάντησής μου με πολλαπλές άλλες, οι οποίες διέπλασσαν την (ανθρωπολογική) εαυτή μου.
Η Ντιάνα Μάνεση επιχειρεί να µας καθοδηγήσει µέσα σε ένα δαιδαλώδες σκηνικό της εµπειρίας της ταυτότητας και της σεξουαλικότητας. Η δυσθυµία της για το εγχείρηµα είναι ρητή: η γράφουσα υποφέρει εντός της αµφισηµίας του Λόγου -όπως λέει η ίδια- και, ίσως, (υπέρ-) απολαµβάνει µέσω της γραφής. Η ποιητική γραφή για την Μάνεση είναι το µονοπάτι που την οδηγεί µακριά από το µαρτύριο του ακαδηµαϊκού Λόγου. Βαδίζει τροµοκρατηµένη από την επιστηµονική µέθοδο της παγίωσης των σηµασιών, συγκεκριµένα τροµοκρατείται από αυτό που ονοµάζει «το µονοσήµαντο της γλώσσας» - τον ανεκπλήρωτο µεν, παρών δε στόχο της µεθοδολογίας της επιστήµης. Η γλώσσα της Μάνεση ανοίγεται στους αιθέρες των σηµασιών και πνέει πάνω από νησιά εµπειριών αναζητώντας την επιθυµία. Η συγγραφέας πάσχει και συναντά άλλες γυναίκες στον ωκεανό της εµπειρίας της. Πάσχει εντός της ετεροκανονικότητας, εντός της Ακαδηµίας, εντός του πολιτικού, εντός της κοινωνίας του Άλλου, εντός της κοινότητας των άλλων και εντός της ίδιας τής εαυτής της.