Η ΜΑΝΑ ΓΑΤΑ

Περίληψη

Η γάτα, που έχασε και τα δυο μικρά της, συναντά μια άγνωστή της οικιακή βοηθό που έχει χάσει κι αυτή τη μονάκριϐή της κόρη. Τις ενώνει ο κοινός πόνος. Ο εργάτης από το Κονγκό πιάνει φιλίες μ' έναν κότσυφα, μα, εξαιτίας της σχέσης τους, χάνει τη δουλειά του. Εν μέσω πανδημίας κάποιος παραϐιάζει το πρωτόκολλο των απαγορεύσεων για να μιλήσει σε μιαν ανθισμένη μυγδαλιά. Στα φυλάκια της γραμμής αντιπαράθεσης στη Λευκωσία εγ­καταλείπεται μια πανέμορφη πληγωμένη φοραδίτσα· για τα μάτια της Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι φαντάροι υιοθετούν κοινή στάση. Μια εκδρομή σαν προσκύνημα στις ομορφιές της κατεχόμενης Κύπρου. Προορισμός εκείνο το ξωκλήσι όπου η φουσκωμένη θάλασσα μπαίνει και φιλά τα πόδια των ανθρώπων. Από έναν Τουρκοκύπριο μαθαίνουμε ότι, στη δική τους διάλεκτο, το ουράνιο τόξο δεν το λεν απλά «ζωνάρι», όπως εμείς, αλλά «Meryemakkuşağı», δηλαδή «ζωνάρι της Παναγίας». Μια ηλικιωμένη γυναίκα διαδηλώνει μόνη της στους δρόμους της Λευκωσίας για τα παιδιά της Παλαιστίνης.
Μειλίχια προσεγγίζονται αθώα πλάσματα, ζώα, φυτά, τόποι και καταστάσεις, σχέσεις απλών ανθρώπων που δοκιμάζονται από το αϐάσταχτο βάρος των ιστορικών συνθηκών, σημερινών και παλαιότερων. Προσωποποιούνται η μάνα γάτα, η μάνα Παναγιά, η μάνα ελιά, η μάνα φύση, η μάνα γλώσσα, η μάνα πατρίδα. Η ματιά του συγγραφέα προσηλώνεται στα μικρά και ταπεινά, που εκλύουν όμως μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Είναι ζωηρές οι περιγραφές των σκηνικών της δράσης, είναι αναπαυτική η εγγύτητα της φύσης, είναι ελκυστική η αφιλόδοξη ροή της αφήγησης που προσδίδει φυσικότητα, δίχως διανοητικά ζορίσματα. Είναι ακόμα ακατάλυτη η δροσιά της κυπριακής διαλέκτου, όπου εμφανίζεται.